Ons volgende adres voor dit jaar is alweer geregeld!
Waren we afgelopen woensdag helemaal klaar voor de eerste keramiektest, blijkt het dat het onder Lissabon - waar wij zitten - het slechtste weer in heel Europa is! Wel jammer natuurlijk, maar daar hebben we mee te maken als we met de zon willen werken. Het is ook leuk om te merken hoe we daar inmiddels mee omgaan, en hoezeer we er al aan gewend zijn om met de seizoenen mee te gaan. Het duurzame leven is erg leerzaam kunnen we wel zeggen. We worden er steeds flexibeler van, en op een andere manier heel effectief. We gaan gewoon iets anders nuttigs doen. En we vinden het dan ook wel een goed moment om mensen te bezoeken. Al die regen, we hebben ook wel zin in wat gezelligheid.
Monte Maravilhas
We besluiten om bij Prem Zijtveld op Monte Maravilhas langs te gaan. Prem hebben we via een hele leuke ondernemerscoach op de emigratiebeurs leren kennen. Ze heeft een prachtig landgoed in Portugal, 30 km van de plek waar wij nu zitten. Veertien jaar geleden is ze hier komen wonen, en heeft ze deze woeste heuvel omgetoverd tot een creatieve en spirituele plek. Er worden cursussen en workshops gegeven, van een week wandelen en Portugese les tot yoga en massageworkshops. Onder de paraplu zijn we over het landgoed gelopen, en heeft Prem ons rondgeleid langs de heuvels met olijfbomen, kurkeiken, nesperaboom - een Portugese kleine gele vrucht - schattige vakantiehuisjes, en mooie kampeerplekken. Ze vond het natuurlijk wel erg jammer van het rotweer, want met zon is alles zoveel mooier. We werden erg enthousiast van de plek en het klikte erg goed tussen ons.
De perfecte plek
Toevallig zocht Prem vrijwilligers om in de zomer te komen helpen. Ze vroeg ons of we geïnteresseerd waren om voor twintig uur in de week, tegen kost en inwoning op een ‘eigen heuvel’, twee a drie maanden op Maravilhas te komen werken en wonen. Dat zagen we natuurlijk meteen zitten! Op de heuvel staat een caravan om in te werken en er is genoeg ruimte om een kleinschalig productieatelier in te richten. Dus we kunnen de oven en al onze werkspullen een mooie plek geven. Leuk is dat er ’s avonds samen wordt gegeten, en we dus veel mensen ontmoeten. Ook is het een fantastische omgeving om onze ontwerpretraites verder te ontwikkelen. En er is wireless internet, waar we ontzettend blij mee zijn! We kunnen dus ook wat vaker aan dit blog werken, en iedereen wat meer mailtjes sturen, wel zo fijn om connected te zijn!
De plek is op dit moment echt perfect voor ons. Het maakt dat we een paar maanden goed kunnen experimenteren, de oven kunnen leren kennen, verder kunnen ontwerpen, dingen kunnen maken, en dat wat we willen goed kunnen doorwerken en opzetten. We zijn er heel blij mee! Het is zo leuk dat het leven zo’n andere wending kan nemen, in een richting die dan weer helemaal goed is. Dus vanaf half juli zitten we weer in Portugal tot zeker eind september. En dan vormen zich de volgende stappen vanzelf weer.
Wil je alvast zien hoe Monte Maravilhas eruit ziet? Kijk op http://www.montemaravilhas.com/nl/
De taal
We beginnen ons eerste Portugees te spreken; lekkere dingen bestellen en de weg vragen gaat al heel goed, maar het is wel pittig om een nieuwe taal in de praktijk te brengen. Bijvoorbeeld als je op het moment dat je iets tegen iemand wil zeggen, je de zin niet meer weet die je net uit je hoofd had geleerd! En dan weet je het op eens weer als je weggaat! Maar we komen er allebei al aardig uit. Het lukt steeds beter om korte zinnetjes te maken. We komen te weten waar alles zit, en we vinden wat we nodig hebben (als het er is). Daardoor wordt het ook steeds leuker. De Portugezen stellen het erg op prijs als je hun taal probeert te spreken. Het zijn rustige mensen, behulpzaam, nemen de tijd om je dingen uit te leggen, en kletsen vervolgens een eind weg in het Portugees. En dat is erg gezellig, leerzaam en motiverend!
En testen maar!
 |
| Een heel fel brandpunt. |
…250, 280, 310, 350. Er kwam geen rook meer van de oven af en er vloog niets in brand. De stofdeeltjes en de verf die op de oven zaten veroorzaakten de rook in het begin. Het bleef maar doortikken… 370, 400, 420, 430, 440, 450… 450 graden in een half uur! Wow dit gaat goed, het ding werkt! Op naar de 500 graden! Toen… PLOING. De spiegel die versprong opeens in het frame, en heel het spiegelbeeld was vervormd… AAAH SHIT… 450, 440, 430, 420, 410, 405, en PLOING, daar sprong de spiegel weer recht, 410, 420, 430, 435, 440… Wat nu, er zaten nu echt kronkelingen in het oppervlak. We haalden daarna niet meer dan 440 graden. En op en gegeven moment was het brandpunt uitgewaaierd tot een streep licht. We baalden natuurlijk flink, en zaten even met de handen in het haar. Voor een moment dachten we allebei even dat het helemaal over was. We hebben de spiegels van de zon afgewend en weer in de schaduw gezet. En we hebben het voor die middag laten rusten. Het is iets dat lastig op te lossen is, maar wel iets dat moet worden opgelost om verder te kunnen.
 |
| Hier ging het nog goed, 420 graden! |
Wat is er aan de hand?
Rick dacht dat de spiegels beter geklemd moesten worden, dus heeft hij aan het einde van de dag een lading nieuwe klemmetjes gemaakt om de spiegels strakker in het frame te kunnen plaatsen, maar wel zodat de spiegel kon bewegen. Het tegendeel was waar. De volgende ochtend, zaterdag, bleken de spiegels daar helemaal niet beter van te worden. Maar het waren toch prachtige klemmetjes. We hebben de spiegels uit het frame gehaald, en plat in de zon gelegd. Hopende dat ze weer recht zouden trekken, en dat lukte aardig. En vervolgens zijn we er samen goed voor gaan zitten, en hebben alle mogelijkheden rustig doorgenomen. Wat zou er aan de hand kunnen zijn? En wat kunnen we doen? Alle onderdelen van de constructie zijn we nagelopen. En om de zaak niet te verslechteren hebben we geen overhaaste aanpassingen meer gemaakt.
Het blijft een prototype
We kwamen tot de conclusie dat het meest waarschijnlijke is dat de platen juist te strak ingeklemd hebben gezeten, misschien zijn de spiegelplaten ook net te dun waardoor ze te snel vervormen, en het oppervlak werkt misschien teveel door omdat het zo groot is. Zo hadden we een hele opsomming. Allemaal dingen die tevoorschijn kunnen komen in de fase van een prototype. Je merkt gewoon dan pas hoe het ontwerp echt in elkaar zit, en hoe het na een tijdje werkt. De hele zaterdag hebben we besteed aan het bedenken van oplossingen. En tegelijkertijd hebben we nieuwe ontwerpideeën gemaakt voor het uiteindelijke productietype. Tussendoor hebben we genoten van Anna’s heerlijke zelfgemaakte troosttaartje, een lekkere Nederlandse appeltaart. Vooral Anna, maar ook Rick, staat zo te popelen om aan de slag te gaan, en wat in handen te hebben waarmee we iets kunnen...
We hebben het opgelost, en...
Eergisteren - zondagochtend - waren we eruit hoe we de constructie zo aan kunnen passen dat het allemaal goed werkt. We kwamen tot de conclusie dat we deze aanpassingen hier niet kunnen doen. Vooral omdat het te moeilijk is om in de tijd die we nog hebben, hier de juiste materialen te vinden. Ook hebben we hier niet de juiste apparatuur om precisieonderdelen te maken. Het is toch nog een beetje moeilijk om volledig te accepteren dat het hier niet meer gaat gebeuren. Maar het probleem is gelukkig overkomelijk, en we hebben besloten om donderdagmorgen te vertrekken.
Om de teleurstelling te verwerken en wat stoom af te blazen zijn we zondagmiddag naar het prachtige strand bij Villa Nova de Milfontes gegaan. Een middagje zwemmen, lezen en luieren en ’s avonds een prachtige zonsondergang in de Atlantische Oceaan heeft ons weer nieuwe energie en goede moed gegeven!
Terugblik
Wat zo fijn is aan Portugal, is dat het licht zo hard en fel is, en als er bewolking is, lijkt het wel alsof er meestal geen wolken voor de zon drijven. Kortom ideaal weer. Ook is onze tijd hier veel vakantieachtiger dan we van te voren hadden verwacht. Dat hebben jullie vast wel aan de foto’s en verhalen gemerkt, het is prachtig hier! Maar ondanks het mooie weer, de prachtige natuur en de mooie oude dorpjes - en hoe intens we daar ook van genieten, want dat doen we nog steeds hoor ; ) - kosten gewone dingen veel tijd en moeite. Het leren spreken van de taal, de weg leren vinden in een nieuw land - helemaal omdat we in the middle of nowhere zitten - want zelfs boodschappen doen kost ons hier bijna een halve dag. Een maand is echt veel te kort gebleken. We weten in ieder geval wel dat we de volgende keer als we hier komen onze weg alweer sneller zullen vinden. We waren de eerste twee weken ook veel meer tijd kwijt met het opbouwen van de oven, en straks kunnen we na hopelijk een kleine week al starten met het echte werk.
We hebben ook nog geen keramiek kunnen maken met de zon, en dat vinden we natuurlijk wel heel jammer, want we hadden graag al van alles willen laten zien. Maar het is erg fijn dat het spiegelprincipe goed werkt. En nadat we de ovenconstructie hebben aangepast, gaan we gewoon weer door. We zijn tenslotte nog maar net begonnen. En we hebben toch wat keramiekproeven kunnen doen, in de open haard in ons huisje. Daar kun je prima klei in bakken.
Back on the road
We komen nu een week eerder terug naar Nederland met de wetenschap dat het principe om hoge temperaturen te kunnen halen werkt. En we zijn superblij dat we een fantastische plek hebben gevonden om de komende maanden te kunnen wonen en werken. Woensdag brengen we de spullen die we de komende maand in Nederland niet nodig hebben al naar Maravilhas. We verwachten zaterdag in Nederland aan te komen, en werken dan weer verder in Sevenum, bij de keramisten Ed en Ine Knops. Misschien hebben we dan nog tijd om - voordat het festival op 12 en 13 juni begint - een aantal testen te doen. We’ll keep you posted on this!
Wil je meer weten over het keramiekfestival? Kijk dan op http://www.rakuvaria.com/NL/festival.html
Dag ANNA & RICK,
BeantwoordenVerwijderenmeebewegen,flexibiliteit het gaat zo het gaat.........het is het echte leven,mooi dat jullie een plek voor de zomer en de herfst hebben,ben benieuwd naar de foto's
groet + liefs
THEA