Hoe we campermensen werden

Op vakantie in ‘eigen land’, we gaan een paar dagen naar het Zuiden. Op weg naar Lagos - een echte massatoerismestad in de Algarve - waar iedereen komt om te feesten en zich rood te bakken op het strand. En waar wij heen gaan voor de bouwmarkt. Die we gelukkig meteen gevonden hebben! We vonden er alles wat we nodig hadden, we kunnen weer door. De bouwmarkten zien er precies zo uit als in Nederland. Er lopen dan ook alleen maar Nederlanders, Britten en Duitsers rond. Het was al laat in de middag toen we daar klaar waren, en we gingen een camping zoeken langs de kust. Maar dat viel niet mee. Na een flink aantal kilometers over een eenzame kronkelende kustweg vroegen we een man de weg naar een camping. Hij zei dat de campings nogal duur waren, niet in de buurt, en raadde ons aan om vrij te kamperen. Dat is niet toegestaan, maar de politie komt niet elke avond controleren. En anders sturen ze je weg. Nou, als dat alles is...

We zijn naar Boca do Rio (De mond van de rivier, er was alleen geen rivier) gereden, en dat was echt fantastisch. Terwijl we de groene heuvel afzochten, op zoek naar een plek voor onze tent, bedachten we dat we ook in de bus konden slapen. Ons luchtbed bleek precies te passen in de bak die we achterin de bus hadden gebouwd. Opeens hadden we een camper! Helaas is het bed iets te klein voor Rick, maar met de tenen over de rand ging het net. Als we terug zijn in Nederland verbouwen we hem nog een beetje, want dit is wel erg leuk. We stonden zó dicht bij zee dat de golven echt oorverdovend waren. En de gedachte dat de klif waarop we stonden in zee zou glijden kwam net even te vaak terug… Net iets te spannend om echt lekker te slapen. Morgen parkeren we de auto maar iets verderop. Maar wat heerlijk, om ’s ochtends wakker te worden, een kopje thee te zetten, lekker weer in je bed gaan liggen met de schuifdeur open, en dan te genieten van een fenomenaal panoramisch uitzicht over de oceaan!

 Pastasalade om een uur of zeven.
Dat is natuurlijk geen Portugese tijd om te eten.
Portugezen eten pas vanaf 9 uur ´s avonds.

 Panoramisch uitzicht over de oceaan. 

Onze bus staat voor het oude huis.

Anna probeert het nieuwe camperbed uit,
ze heeft languit nog exact 5 cm over. Rick dus niet. 

Hoe doe je de afwas op een steenstrand? Je zoekt een goeie plek,
wacht tot er een grote golf komt, dan ga je op een grote steen staan,
pak je snel een bak water, en stap je er weer af.
Zo heb je veel water zonder zand, en word je niet al te nat!

Lagos
Na het ontbijt zijn we nog even blijven hangen, en daarna teruggereden naar Lagos. We hadden de fietsen mee, en het was erg leuk om de stad al fietsend te bekijken. We hebben bijna geen Portugees gezien in Lagos, alleen maar toeristen. Wel hebben we een Duitse keramiste ontmoet die daar een winkel heeft, en al 25 jaar in Portugal woont. Ze wilde graag een keer iets samen doen, en aangezien ze ook op een zonnige berg woont, en daar haar keramiekatelier heeft, zou dat misschien wel iets kunnen zijn voor in augustus. Verder konden we daar in de buurt niet zoveel keramisten vinden. Maar ons reisje is geslaagd!

Hé een oude Zundapp!

Op de terugweg naar huis hebben we geluncht in het gezellige surfplaatsje Zambujeira, en hebben we een beetje gewinkeld. We zijn nog een nachtje aan de westkust gebleven, aan zee bij Praia de Carriagem, spreek uit Carriazjeiji met een rollende rrr. Je zou denken dat er geen mens te bekennen is op een strand dat zo ver van de bewoonde wereld ligt. Waar je 6 kilometer over een onverharde zandweg vol met stenen en kuilen moet rijden om er te komen. Maar dat ging anders. We gingen slapen met het idee dat we ’s morgens vroeg wakker zouden worden van het geluid van de golven en het daglicht. Maar in plaats daarvan werden we om half zes gewekt door ronkende witte bestelbusjes en oude brommertjes, de parkeerplaats stond helemaal vol! We waren omringt door vissers die deze prachtige plek ook wisten te vinden. De senhores van minstens vijfenzeventig kwamen op hun oude Zundapp - die ze waarschijnlijk al hadden toen ze zestien waren - de jonge mannen kwamen met de bestelbusjes, en de vijftigers in mooie jeeps. Het was blijkbaar het perfecte getij om hier een Dorade te vangen. De ene rende nog sneller dan de andere naar beneden - ook de oude mannetjes - over een wederom totaal onbegaanbaar steil pad om het beste plekje op de rots te bemachtigen. We hebben dat natuurlijk met veel plezier zitten bekijken! Vanuit ons bed met fantastisch uitzicht, haha! De beroepsvissers hadden alleen het broodnodige bij zich, een emmer en een hengel. De hobbyisten waren helemaal uitgedost, in een soort surf outfit, en met tassen en allerlei gereedschap. Dit leek ons de beter verdienende Portugese vijftigers. Terwijl de oude heertjes allang geïnstalleerd waren, waren de vijftigers met van alles en nog wat in de weer, behalve vissen. Erg grappig. 

 Hier kom je ze nog tegen! Mooi he, die oude Zundapps.

De bedreven oude visser, omringt door water. Wanneer het vloed wordt, moet hij als de wiedeweerga weg zijn, anders... Vandaag had hij maar een paar uur om een visje te vangen voor het avondeten.

 Ochtendwandeling langs het strand

Nadat we de slaap uit onze ogen gewreven hadden en de senhores allemaal al in het water stonden, hebben we een heerlijke ochtendwandeling gemaakt langs dit prachtige strand. Voor ons was het nog een hele toer om langs dat pad beneden te komen! Maar absoluut de moeite waard. Praia de Carriagem is een bijzonder indrukwekkende stille plek. Overal zwarte keien met witte strepen, rotsen in het water, en de oceaan zo blauw als de ogen van Rick. En we hebben weer wat bespaard op de bouwmarkt, want op het strand waren her en der balken en planken van goede kwaliteit aangespoeld. Dus die hebben we met z’n tweeën langs dat steile onbegaanbare pad omhoog gesjouwd. Alles wat we tegenkomen leggen we gewoon in de bus, en dan passen wij er zelf ook nog makkelijk bij, wat een plezier!

Hier had Anna haar fijne rode Tefa sandalen nog aan. 
Ze lagen te drogen in de zon naast de bus. 
Door een niesbui vergat Anna ze in de bus te zetten, 
en toen we na 5 minuten terugreden 
waren ze al meegenomen door een visser. 
Nu zijn het vissandalen geworden, 
en staan ze elke dag op zo´n Portugese rots.

 Gestreepte keien aan het strand.

 Om 8 uur ´s morgens hout jutten 

voor het contragewicht van de oven.

Wow, wat een plaatje hè! Dit is Zambujeira,
één van de mooie strandplaatsjes aan de Westkust.  

 Straatnaambordje in Zambujeira.

Klaar voor de start, of niet…

Na onze succesvolle trip naar de Algarve zijn we hard aan de slag gegaan met de laatste aanpassingen en verbeteringen aan de oven. Zodat we eindelijk keramiek kunnen gaan maken. Rick heeft een contragewicht gemaakt van de balken die we gekocht hebben, en van een grote kei die we bij een rivier gevonden hebben. Met dit gewicht zijn de twee spiegels van de oven met elkaar in evenwicht, en heel gemakkelijk naar de zon te richten. Ook heeft hij een rem gemaakt, zodat de spiegels in de juiste stand stil blijven staan. Anna is bezig geweest met het keramiek, en alles is dus helemaal klaar om eindelijk te kunnen doen waarvoor we hier gekomen zijn.

En vervolgens schijnt de zon niet. We hebben nu al twee dagen bewolking en de regen komt met bakken uit de hemel. Gelukkig zijn we ondertussen al ervaren met zonloze momenten. We raken hiervan echt niet meer in de stress. Vanmiddag werken we aan het keramiek, het blog, willen we een aantal organisaties opzoeken op internet, wat mailen, werken we aan het keramiekfestival - want dat is ook al weer over drie weken - en gaan we wat mensen bezoeken waar we nog langs willen. We zien ook net dat in het gebied onder Lisboa de zwaarste regenbuien van heel Europa vallen. Maar gelukkig is er morgen alweer meer kans op zon!

  Rick in Rua do Sol.

 In de namiddag eten de Portugesen altijd
iets zoets of iets hartigs.
Ons´4 uurtje´ is - natuurlijk - aan
het strand van Lagos, bij café Berlim.