Je weet nooit hoe het loopt!

Ons volgende adres voor dit jaar is alweer geregeld!

Waren we afgelopen woensdag helemaal klaar voor de eerste keramiektest, blijkt het dat het onder Lissabon - waar wij zitten - het slechtste weer in heel Europa is! Wel jammer natuurlijk, maar daar hebben we mee te maken als we met de zon willen werken. Het is ook leuk om te merken hoe we daar inmiddels mee omgaan, en hoezeer we er al aan gewend zijn om met de seizoenen mee te gaan. Het duurzame leven is erg leerzaam kunnen we wel zeggen. We worden er steeds flexibeler van, en op een andere manier heel effectief. We gaan gewoon iets anders nuttigs doen. En we vinden het dan ook wel een goed moment om mensen te bezoeken. Al die regen, we hebben ook wel zin in wat gezelligheid.

Monte Maravilhas

We besluiten om bij Prem Zijtveld op Monte Maravilhas langs te gaan. Prem hebben we via een hele leuke ondernemerscoach op de emigratiebeurs leren kennen. Ze heeft een prachtig landgoed in Portugal, 30 km van de plek waar wij nu zitten. Veertien jaar geleden is ze hier komen wonen, en heeft ze deze woeste heuvel omgetoverd tot een creatieve en spirituele plek. Er worden cursussen en workshops gegeven, van een week wandelen en Portugese les tot yoga en massageworkshops. Onder de paraplu zijn we over het landgoed gelopen, en heeft Prem ons rondgeleid langs de heuvels met olijfbomen, kurkeiken, nesperaboom - een Portugese kleine gele vrucht - schattige vakantiehuisjes, en mooie kampeerplekken. Ze vond het natuurlijk wel erg jammer van het rotweer, want met zon is alles zoveel mooier. We werden erg enthousiast van de plek en het klikte erg goed tussen ons.

De perfecte plek

Toevallig zocht Prem vrijwilligers om in de zomer te komen helpen. Ze vroeg ons of we geïnteresseerd waren om voor twintig uur in de week, tegen kost en inwoning op een ‘eigen heuvel’, twee a drie maanden op Maravilhas te komen werken en wonen. Dat zagen we natuurlijk meteen zitten! Op de heuvel staat een caravan om in te werken en er is genoeg ruimte om een kleinschalig productieatelier in te richten. Dus we kunnen de oven en al onze werkspullen een mooie plek geven. Leuk is dat er ’s avonds samen wordt gegeten, en we dus veel mensen ontmoeten. Ook is het een fantastische omgeving om onze ontwerpretraites verder te ontwikkelen. En er is wireless internet, waar we ontzettend blij mee zijn! We kunnen dus ook wat vaker aan dit blog werken, en iedereen wat meer mailtjes sturen, wel zo fijn om connected te zijn!

De plek is op dit moment echt perfect voor ons. Het maakt dat we een paar maanden goed kunnen experimenteren, de oven kunnen leren kennen, verder kunnen ontwerpen, dingen kunnen maken, en dat wat we willen goed kunnen doorwerken en opzetten. We zijn er heel blij mee! Het is zo leuk dat het leven zo’n andere wending kan nemen, in een richting die dan weer helemaal goed is. Dus vanaf half juli zitten we weer in Portugal tot zeker eind september. En dan vormen zich de volgende stappen vanzelf weer.

Wil je alvast zien hoe Monte Maravilhas eruit ziet? Kijk op http://www.montemaravilhas.com/nl/

De taal

We beginnen ons eerste Portugees te spreken; lekkere dingen bestellen en de weg vragen gaat al heel goed, maar het is wel pittig om een nieuwe taal in de praktijk te brengen. Bijvoorbeeld als je op het moment dat je iets tegen iemand wil zeggen, je de zin niet meer weet die je net uit je hoofd had geleerd! En dan weet je het op eens weer als je weggaat! Maar we komen er allebei al aardig uit. Het lukt steeds beter om korte zinnetjes te maken. We komen te weten waar alles zit, en we vinden wat we nodig hebben (als het er is). Daardoor wordt het ook steeds leuker. De Portugezen stellen het erg op prijs als je hun taal probeert te spreken. Het zijn rustige mensen, behulpzaam, nemen de tijd om je dingen uit te leggen, en kletsen vervolgens een eind weg in het Portugees. En dat is erg gezellig, leerzaam en motiverend!

En testen maar!

Gelukkig staat na drie dagen regen en wind, op vrijdag de zon weer aan de strakblauwe hemel. En kunnen we eindelijk aan de slag met de keramiekoven. Camera in de aanslag, pyrometer in de oven om de temperatuur te meten, de spiegels richten, en maar kijken wat er gebeurt. Er scheen onmiddellijk een gigantisch felle punt op de oven en er kwam ook meteen rook vanaf. Dat was best spannend. Vliegt er zometeen iets in de fik? En de temperatuur schoot omhoog… 50, 70, 100, 150, 200. De verf brandde van het blik af, en opeens zag Rick de meest prachtige roodgroene vogel vliegen, Anna kijk! Het bleek een doodgewone bruine mus te zijn. Het punt waar het licht geconcentreerd is, is zo ontzettend fel dat de kegeltjes in je netvlies zwaar overbelast worden. Een roodgroene mus is erg grappig, maar we hebben het maar meteen afgeleerd om richting het brandpunt te kijken. 

Een heel fel brandpunt.

En de temperatuur liep verder op

…250, 280, 310, 350. Er kwam geen rook meer van de oven af en er vloog niets in brand. De stofdeeltjes en de verf die op de oven zaten veroorzaakten de rook in het begin. Het bleef maar doortikken… 370, 400, 420, 430, 440, 450…  450 graden in een half uur! Wow dit gaat goed, het ding werkt! Op naar de 500 graden! Toen… PLOING. De spiegel die versprong opeens in het frame, en heel het spiegelbeeld was vervormd… AAAH SHIT… 450, 440, 430, 420, 410, 405, en PLOING, daar sprong de spiegel weer recht, 410, 420, 430, 435, 440… Wat nu, er zaten nu echt kronkelingen in het oppervlak. We haalden daarna niet meer dan 440 graden. En op en gegeven moment was het brandpunt uitgewaaierd tot een streep licht. We baalden natuurlijk flink, en zaten even met de handen in het haar. Voor een moment dachten we allebei even dat het helemaal over was. We hebben de spiegels van de zon afgewend en weer in de schaduw gezet. En we hebben het voor die middag laten rusten. Het is iets dat lastig op te lossen is, maar wel iets dat moet worden opgelost om verder te kunnen.

Hier ging het nog goed, 420 graden!

Wat is er aan de hand?

Rick dacht dat de spiegels beter geklemd moesten worden, dus heeft hij aan het einde van de dag een lading nieuwe klemmetjes gemaakt om de spiegels strakker in het frame te kunnen plaatsen, maar wel zodat de spiegel kon bewegen. Het tegendeel was waar. De volgende ochtend, zaterdag,  bleken de spiegels daar helemaal niet beter van te worden. Maar het waren toch prachtige klemmetjes. We hebben de spiegels uit het frame gehaald, en plat in de zon gelegd. Hopende dat ze weer recht zouden trekken, en dat lukte aardig. En vervolgens zijn we er samen goed voor gaan zitten, en hebben alle mogelijkheden rustig doorgenomen. Wat zou er aan de hand kunnen zijn? En wat kunnen we doen? Alle onderdelen van de constructie zijn we nagelopen. En om de zaak niet te verslechteren hebben we geen overhaaste aanpassingen meer gemaakt.

Het blijft een prototype

We kwamen tot de conclusie dat het meest waarschijnlijke is dat de platen juist te strak ingeklemd hebben gezeten, misschien zijn de spiegelplaten ook net te dun waardoor ze te snel vervormen, en het oppervlak werkt misschien teveel door omdat het zo groot is. Zo hadden we een hele opsomming. Allemaal dingen die tevoorschijn kunnen komen in de fase van een prototype. Je merkt gewoon dan pas hoe het ontwerp echt in elkaar zit, en hoe het na een tijdje werkt. De hele zaterdag hebben we besteed aan het bedenken van oplossingen. En tegelijkertijd hebben we nieuwe ontwerpideeën gemaakt voor het uiteindelijke productietype. Tussendoor hebben we genoten van Anna’s heerlijke zelfgemaakte troosttaartje, een lekkere Nederlandse appeltaart. Vooral Anna, maar ook Rick, staat zo te popelen om aan de slag te gaan, en wat in handen te hebben waarmee we iets kunnen...

We hebben het opgelost, en...

Eergisteren - zondagochtend - waren we eruit hoe we de constructie zo aan kunnen passen dat het allemaal goed werkt. We kwamen tot de conclusie dat we deze  aanpassingen hier niet kunnen doen. Vooral omdat het te moeilijk is om in de tijd die we nog hebben, hier de juiste materialen te vinden. Ook hebben we hier niet de juiste apparatuur om precisieonderdelen te maken. Het is toch nog een beetje moeilijk om volledig te accepteren dat het hier niet meer gaat gebeuren. Maar het probleem is gelukkig overkomelijk, en we hebben besloten om donderdagmorgen te vertrekken.

Om de teleurstelling te verwerken en wat stoom af te blazen zijn we zondagmiddag naar het prachtige strand bij Villa Nova de Milfontes gegaan. Een middagje zwemmen, lezen en luieren en ’s avonds een prachtige zonsondergang in de Atlantische Oceaan heeft ons weer nieuwe energie en goede moed gegeven!

Terugblik

Wat zo fijn is aan Portugal, is dat het licht zo hard en fel is, en als er bewolking is, lijkt het wel alsof er meestal geen wolken voor de zon drijven. Kortom ideaal weer. Ook is onze tijd hier veel vakantieachtiger dan we van te voren hadden verwacht. Dat hebben jullie vast wel aan de foto’s en verhalen gemerkt, het is prachtig hier! Maar ondanks het mooie weer, de prachtige natuur en de mooie oude dorpjes - en hoe intens we daar ook van genieten, want dat doen we nog steeds hoor ; ) - kosten gewone dingen veel tijd en moeite. Het leren spreken van de taal, de weg leren vinden in een nieuw land - helemaal omdat we in the middle of nowhere zitten - want zelfs boodschappen doen kost ons hier bijna een halve dag. Een maand is echt veel te kort gebleken. We weten in ieder geval wel dat we de volgende keer als we hier komen onze weg alweer sneller zullen vinden. We waren de eerste twee weken ook veel meer tijd kwijt met het opbouwen van de oven, en straks kunnen we na hopelijk een kleine week al starten met het echte werk.

We hebben ook nog geen keramiek kunnen maken met de zon, en dat vinden we natuurlijk wel heel jammer, want we hadden graag al van alles willen laten zien. Maar het is erg fijn dat het spiegelprincipe goed werkt. En nadat we de ovenconstructie hebben aangepast, gaan we gewoon weer door. We zijn tenslotte nog maar net begonnen. En we hebben toch wat keramiekproeven kunnen doen, in de open haard in ons huisje. Daar kun je prima klei in bakken.

Back on the road

We komen nu een week eerder terug naar Nederland met de wetenschap dat het principe om hoge temperaturen te kunnen halen werkt. En we zijn superblij dat we een fantastische plek hebben gevonden om de komende maanden te kunnen wonen en werken. Woensdag brengen we de spullen die we de komende maand in Nederland niet nodig hebben al naar Maravilhas. We verwachten zaterdag in Nederland aan te komen, en werken dan weer verder in Sevenum, bij de keramisten Ed en Ine Knops. Misschien hebben we dan nog tijd om - voordat het festival op 12 en 13 juni begint - een aantal testen te doen. We’ll keep you posted on this!

Wil je meer weten over het keramiekfestival? Kijk dan op http://www.rakuvaria.com/NL/festival.html

Hoe we campermensen werden

Op vakantie in ‘eigen land’, we gaan een paar dagen naar het Zuiden. Op weg naar Lagos - een echte massatoerismestad in de Algarve - waar iedereen komt om te feesten en zich rood te bakken op het strand. En waar wij heen gaan voor de bouwmarkt. Die we gelukkig meteen gevonden hebben! We vonden er alles wat we nodig hadden, we kunnen weer door. De bouwmarkten zien er precies zo uit als in Nederland. Er lopen dan ook alleen maar Nederlanders, Britten en Duitsers rond. Het was al laat in de middag toen we daar klaar waren, en we gingen een camping zoeken langs de kust. Maar dat viel niet mee. Na een flink aantal kilometers over een eenzame kronkelende kustweg vroegen we een man de weg naar een camping. Hij zei dat de campings nogal duur waren, niet in de buurt, en raadde ons aan om vrij te kamperen. Dat is niet toegestaan, maar de politie komt niet elke avond controleren. En anders sturen ze je weg. Nou, als dat alles is...

We zijn naar Boca do Rio (De mond van de rivier, er was alleen geen rivier) gereden, en dat was echt fantastisch. Terwijl we de groene heuvel afzochten, op zoek naar een plek voor onze tent, bedachten we dat we ook in de bus konden slapen. Ons luchtbed bleek precies te passen in de bak die we achterin de bus hadden gebouwd. Opeens hadden we een camper! Helaas is het bed iets te klein voor Rick, maar met de tenen over de rand ging het net. Als we terug zijn in Nederland verbouwen we hem nog een beetje, want dit is wel erg leuk. We stonden zó dicht bij zee dat de golven echt oorverdovend waren. En de gedachte dat de klif waarop we stonden in zee zou glijden kwam net even te vaak terug… Net iets te spannend om echt lekker te slapen. Morgen parkeren we de auto maar iets verderop. Maar wat heerlijk, om ’s ochtends wakker te worden, een kopje thee te zetten, lekker weer in je bed gaan liggen met de schuifdeur open, en dan te genieten van een fenomenaal panoramisch uitzicht over de oceaan!

 Pastasalade om een uur of zeven.
Dat is natuurlijk geen Portugese tijd om te eten.
Portugezen eten pas vanaf 9 uur ´s avonds.

 Panoramisch uitzicht over de oceaan. 

Onze bus staat voor het oude huis.

Anna probeert het nieuwe camperbed uit,
ze heeft languit nog exact 5 cm over. Rick dus niet. 

Hoe doe je de afwas op een steenstrand? Je zoekt een goeie plek,
wacht tot er een grote golf komt, dan ga je op een grote steen staan,
pak je snel een bak water, en stap je er weer af.
Zo heb je veel water zonder zand, en word je niet al te nat!

Lagos
Na het ontbijt zijn we nog even blijven hangen, en daarna teruggereden naar Lagos. We hadden de fietsen mee, en het was erg leuk om de stad al fietsend te bekijken. We hebben bijna geen Portugees gezien in Lagos, alleen maar toeristen. Wel hebben we een Duitse keramiste ontmoet die daar een winkel heeft, en al 25 jaar in Portugal woont. Ze wilde graag een keer iets samen doen, en aangezien ze ook op een zonnige berg woont, en daar haar keramiekatelier heeft, zou dat misschien wel iets kunnen zijn voor in augustus. Verder konden we daar in de buurt niet zoveel keramisten vinden. Maar ons reisje is geslaagd!

Hé een oude Zundapp!

Op de terugweg naar huis hebben we geluncht in het gezellige surfplaatsje Zambujeira, en hebben we een beetje gewinkeld. We zijn nog een nachtje aan de westkust gebleven, aan zee bij Praia de Carriagem, spreek uit Carriazjeiji met een rollende rrr. Je zou denken dat er geen mens te bekennen is op een strand dat zo ver van de bewoonde wereld ligt. Waar je 6 kilometer over een onverharde zandweg vol met stenen en kuilen moet rijden om er te komen. Maar dat ging anders. We gingen slapen met het idee dat we ’s morgens vroeg wakker zouden worden van het geluid van de golven en het daglicht. Maar in plaats daarvan werden we om half zes gewekt door ronkende witte bestelbusjes en oude brommertjes, de parkeerplaats stond helemaal vol! We waren omringt door vissers die deze prachtige plek ook wisten te vinden. De senhores van minstens vijfenzeventig kwamen op hun oude Zundapp - die ze waarschijnlijk al hadden toen ze zestien waren - de jonge mannen kwamen met de bestelbusjes, en de vijftigers in mooie jeeps. Het was blijkbaar het perfecte getij om hier een Dorade te vangen. De ene rende nog sneller dan de andere naar beneden - ook de oude mannetjes - over een wederom totaal onbegaanbaar steil pad om het beste plekje op de rots te bemachtigen. We hebben dat natuurlijk met veel plezier zitten bekijken! Vanuit ons bed met fantastisch uitzicht, haha! De beroepsvissers hadden alleen het broodnodige bij zich, een emmer en een hengel. De hobbyisten waren helemaal uitgedost, in een soort surf outfit, en met tassen en allerlei gereedschap. Dit leek ons de beter verdienende Portugese vijftigers. Terwijl de oude heertjes allang geïnstalleerd waren, waren de vijftigers met van alles en nog wat in de weer, behalve vissen. Erg grappig. 

 Hier kom je ze nog tegen! Mooi he, die oude Zundapps.

De bedreven oude visser, omringt door water. Wanneer het vloed wordt, moet hij als de wiedeweerga weg zijn, anders... Vandaag had hij maar een paar uur om een visje te vangen voor het avondeten.

 Ochtendwandeling langs het strand

Nadat we de slaap uit onze ogen gewreven hadden en de senhores allemaal al in het water stonden, hebben we een heerlijke ochtendwandeling gemaakt langs dit prachtige strand. Voor ons was het nog een hele toer om langs dat pad beneden te komen! Maar absoluut de moeite waard. Praia de Carriagem is een bijzonder indrukwekkende stille plek. Overal zwarte keien met witte strepen, rotsen in het water, en de oceaan zo blauw als de ogen van Rick. En we hebben weer wat bespaard op de bouwmarkt, want op het strand waren her en der balken en planken van goede kwaliteit aangespoeld. Dus die hebben we met z’n tweeën langs dat steile onbegaanbare pad omhoog gesjouwd. Alles wat we tegenkomen leggen we gewoon in de bus, en dan passen wij er zelf ook nog makkelijk bij, wat een plezier!

Hier had Anna haar fijne rode Tefa sandalen nog aan. 
Ze lagen te drogen in de zon naast de bus. 
Door een niesbui vergat Anna ze in de bus te zetten, 
en toen we na 5 minuten terugreden 
waren ze al meegenomen door een visser. 
Nu zijn het vissandalen geworden, 
en staan ze elke dag op zo´n Portugese rots.

 Gestreepte keien aan het strand.

 Om 8 uur ´s morgens hout jutten 

voor het contragewicht van de oven.

Wow, wat een plaatje hè! Dit is Zambujeira,
één van de mooie strandplaatsjes aan de Westkust.  

 Straatnaambordje in Zambujeira.

Klaar voor de start, of niet…

Na onze succesvolle trip naar de Algarve zijn we hard aan de slag gegaan met de laatste aanpassingen en verbeteringen aan de oven. Zodat we eindelijk keramiek kunnen gaan maken. Rick heeft een contragewicht gemaakt van de balken die we gekocht hebben, en van een grote kei die we bij een rivier gevonden hebben. Met dit gewicht zijn de twee spiegels van de oven met elkaar in evenwicht, en heel gemakkelijk naar de zon te richten. Ook heeft hij een rem gemaakt, zodat de spiegels in de juiste stand stil blijven staan. Anna is bezig geweest met het keramiek, en alles is dus helemaal klaar om eindelijk te kunnen doen waarvoor we hier gekomen zijn.

En vervolgens schijnt de zon niet. We hebben nu al twee dagen bewolking en de regen komt met bakken uit de hemel. Gelukkig zijn we ondertussen al ervaren met zonloze momenten. We raken hiervan echt niet meer in de stress. Vanmiddag werken we aan het keramiek, het blog, willen we een aantal organisaties opzoeken op internet, wat mailen, werken we aan het keramiekfestival - want dat is ook al weer over drie weken - en gaan we wat mensen bezoeken waar we nog langs willen. We zien ook net dat in het gebied onder Lisboa de zwaarste regenbuien van heel Europa vallen. Maar gelukkig is er morgen alweer meer kans op zon!

  Rick in Rua do Sol.

 In de namiddag eten de Portugesen altijd
iets zoets of iets hartigs.
Ons´4 uurtje´ is - natuurlijk - aan
het strand van Lagos, bij café Berlim.

Een korte flashback

Donderdagochtend 28 april zijn we om half zes in de ochtend vertrokken uit Vorstenbosch. Van daaruit zijn we in een dag helemaal door Frankrijk naar de Spaanse grens gereden. Het ‘Quick Palace Hotel’, aan de snelweg sliep heerlijk. En’s ochtends zijn we meteen naar Spanje gecrossed voor ons eerste Spaanse ontbijtje; croissants, jus en koffie ; ). Daarna op weg naar Valencia de Alcantara, waar Chantal en Atilla hun droomhuisje aan het bouwen zijn. Daar hebben we een nachtje in ons koepeltentje geslapen, ’s avonds spelletjes gedaan en de dag erop nog een mooie boottocht over de Tejo (de Taag) gevaren. Na de boottocht zijn we vanwege het slechte weer in Spanje en de goede vooruitzichten in Portugal gelijk doorgereden naar het huisje in Portugal. Daar deden we toch nog veel langer over dan we gedacht hadden. Het was al donker toen we - gelukkig het goede - zandpad vol met kuilen, tegenover die ene dikke kurkeik na de hobbel, opreden. En daar het huisje van de foto herkenden. We zaten goed!

Het huisje in São Luis

De eigenaar van het huisje, John Hendriks uit Deurne, was samen met een vriend al een aantal dagen eerder in Portugal om dingen te regelen. En wij waren een dag eerder aangekomen dan gepland, maar konden hem de hele dag niet bereiken, en toen we aankwamen was er niemand. Wat nu. We konden ook niet meer weg, omdat we de bus hadden vast gereden in het natte gras op de heuvel! Dat ook nog, anders waren we een hotelletje gaan zoeken in het dorp. Gelukkig nam John uiteindelijk zijn telefoon op, en was hij binnen 10 minuten bij het huis. Toen kwam het allemaal goed. En voortaan parkeren we de bus bovenaan de heuvel ;-) 


De dag erop heeft John ons de omgeving en het dorpje São Luis laten zien. Fantastisch natuurlijk dat we de bakker, de bank, de dokter, en de leuke restaurantjes nu meteen weten te vinden. Ook heeft hij ons voorgesteld aan Ron en Gaby, twee Nederlanders die hier in de buurt wonen, en die een kliniek hebben in het dorp. Fijn om mensen te kennen die je kunt verstaan en die je wat kan vragen als het nodig is. Daarna zijn we een aantal dagen in de weer geweest met het schoonmaken van het huis, dat was ook hard nodig nadat het bijna een jaar niet in was gewoond. Nu is het dan ook een heerlijk schoon huis om te zijn; met een open haard, een sinaasappelboom waar we ’s morgens verse sinaasappels plukken, een bad, geiten en koeien achter het huis, kurkeiken en eucalyptus, bijzondere vogels, en last but not least, de Engelse buren die er niet zijn, hebben een zwembad waarvan we gebruik mogen maken. We kunnen ons geluk niet op.

Aan het werk!

Vanaf vorige week dinsdag zijn we hard aan de slag gegaan met het opbouwen van de zonneoven en met het inrichten van de keramiekwerkplaats. Het was nog een heel werk om de hele installatie op te bouwen. Omdat het de eerste keer is moeten er nog veel onvoorziene dingen worden opgelost. En dat vergt behoorlijk wat inventiviteit! Na een paar uur flink doorwerken aan het onderstel van de oven, zijn we in de namiddag meteen naar de oceaan gegaan!

Villa Nova de Milfontes

Wow, wat een paradijsje. Villa Nova de Milfontes is een prachtig wit stadje aan de oceaan waar de Portugezen in de zomer op vakantie gaan. Het ligt hoog, en ongeveer 15 kilometer van São Luis, waar wij zitten. Het uitzicht over de oceaan is hier echt fantastisch! Steile kliffen, hoge rotsen, superblauw water, en leuke strandtentjes. Het ligt aan de rand van een natuurgebied, waardoor je er heel mooi kunt wandelen. Het ruikt er een beetje zoals op Terschelling, heerlijk, naar kruidige bloemen en planten, en zoute zeelucht. Als we hier ooit iets beginnen, dan is het aan zee. We leven er allebei helemaal van op.

De eerste test met de oven!

Na zes dagen opbouwen - er moest nog heel wat aan worden versleuteld en op maat worden gezaagd - is het dan zo ver. De spiegels zijn zo strak dat alles zonder rimpel of kringel wordt weerspiegeld. De lucht was strakblauw en de zon scheen ongenadig. Ready for action!!! Ontzettend spannend, want hoe zou die het doen? We hebben de oven getest met een dikke balk hout die we op het strand gevonden hebben. We vertellen je vast dat deze balk inmiddels een legendarisch stuk hout is geworden, die komt later in ons museum. Want het werkt, en goed ook!! Joehoeoe!! Binnen twee seconden vloog de balk in de fik. Het hout begon meteen te roken, en fhoeoem, hij vatte vlam. Echt magisch om te zien! Wat een fantastisch moment. Dit zijn we ’s avonds gelijk gaan vieren bij Arosa, een leuk klein eetcafeetje in São Luis! 

Om de kleine keramiekoventjes te laten werken moet de oven nog worden gesteld, en we hebben nog steeds spullen nodig van de bouwmarkt. Dat moeten we echt de komende dagen regelen, anders komen we niet verder. Met moeite hebben we de afgelopen week een paar bedrijven gevonden die bouwmaterialen verkopen, maar ze hebben niet wat we zoeken. We zijn er uiteindelijk achter gekomen dat deze regio geen bouwmarkten kent. Noordelijker wel, en zuidelijker ook, maar hier helaas niet. Hier bestaat geen doe-het-zelf cultuur, daarom gaan we de komende dagen naar de Algarve. In deze streek zijn de mensen meer op toerisme gericht, en er is daardoor meer te vinden. We gaan er ook gelijk op zoek naar keramisten, en we willen een goede internetplek vinden zodat we jullie ook filmpjes en foto’s kunnen laten zien. De foto´s zijn in ieder geval vast gelukt! (Inmiddels vanuit de bibliotheca in Lagos.) Wordt vervolgd...

We zijn er!

Zaterdagavond laat zijn we aangekomen in São Luis. Het huisje staat op een prachtige wilde plek in de natuur tussen de kurkeiken en de eucalyptusbomen. `s Morgens plukken we verse sinaasappels van de boom om uit te persen, heerlijk! En ´s avonds zitten we bij de haard, want het koelt flink af tegen een uur of zeven. We hebben al veel gedaan; de eerste dagen het huisje schoongemaakt en ingericht, de omgeving al een beetje verkend, en we zijn naar zee geweest. Het uitzicht is prachtig! Stranden met ontzettend mooie kliffen, stranden, bloemen, en broedende ooievaars! Een paradijsje. Dinsdag zijn we begonnen met het bouwen van de oven. Die is nu bijna af, nu alleen nog wat materiaal bij de bouwmarkt halen en dan aan de slag. Het weer is in ieder geval erg goed, en wordt steeds beter! We zijn nu in de bibliotheek van Sines, de dichtsbijzijnde grote stad aan de kust, ongeveer 40 km van São Luis. We hebben helaas geen internet in het huisje of in het dorp. We proberen zo vaak als het kan een bericht te posten. Agora vamos almoçar bem! (we gaan nu lekker lunchen!).


Até a logo, Anna e Rick