Testing day!

After weeks and weeks of clouds and rain (even more then is common in a Dutch spring), today there was sun! Finally we could finish the prototype of the big Light Catcher we want to use in the Café Solaire. 

Rick got busy with fixing the mirrors, and around noon we started. Anna inmediately nick-named the solar oven the Diamond Light Catcher, because of the shape of the mirrors. It was great to see a working result after all the work we have put into it.

Today we reached a temperature of 140 degrees celcius. This was after a lot of moisture vaporized, which was still present in the oven after the last very wet days. The temperature is still a bit to low, so we're going to make some inprovements on this prototype. We keep you posted on this.

Diamond Ligth Catcher 1.0

Rick 3 times

The diamond

Blackening a metal sheet, so it absorbs more heat

The beginning, around one month ago

The open oven door

Anna is happy after blackening this sheet

Eating an icecream after a productive day!

 

Spring 2012

Hi there dear people!

After our inspiring sunny summer in Portugal last year, we dived into the tranquillity of the Berlin winter. In that spacious city we enjoyed a lot of essential meetings with people who became lovely friends. The Berlin culture showed us a free and low-key creativity which made us more open to our capabilities. 

Rick hugging the city. Berlin is so spacious!

In Berlin we incorporated all our experiences and findings from Portugal and we took a good look at all the designs from the past years. Out of all this gathered knowledge and experience we saw that the potential of these older creations were not yet fully explored. And idea after idea bubbled up as the cross pollination went on.

Next to the six already existing designs, three more fantastic new designs came out. And now we have nine beautiful solar ovens on the drawing board, still crystallising. We are playfully investing the possibilities and we are experiencing so much enjoyment in this. We trust that integration will manifest while going with the flow of the season. Because in this time of the year all seeds are bursting out of the ground and nothing is set yet. Everything is still emerging and so do we.

The applications of these different ovens are so varied that we have decided to name them as light catchers. It is still too early to expand on these new designs now. But what we can say is; that the newest light catchers are much more effective; don’t weight so much; are mobile; easy to handle; and are more affordable. We couldn’t be more cheerful about this : ) and it makes us jumpy to go outside again!

After more then two months in Berlin we have found a nice place in Amsterdam again. And for the coming period we will be working there on defining our course for the next spring and summer.

The first visible results

Anna is casting  a spoon

We are melting and casting tin and it works just fine! We’ve adapted a small ceramic oven into a tin kiln, and improved it's functioning. Within half an hour the oven reaches the needed temperature of 335 degrees, enabling us to start with the casting of tin. We heat it well above it’s melting temperature of 230 degrees, so we can cast for a longer period. We have done various experiments, such as casting shells and making medals.

We are gaining quite some skills in mold making, although it is a slow process. From everything that doesn’t go right we learn a bit. For example, Anna is making the fifth mold already for a spoon. Even though we have quite some experience in making molds, it is truly an art.

The result of the experiment, the sugarspoon before finishing

And we have set our temperature record again, 528 degrees in our tin kiln! And we measured 670 near the entrance point of the sunlight. With the current mirrors these are great results. We found out about two weeks ago that the mirrors we use do not reflect enough. Somewhere around 30 percent of the capacity of what this principle can gather in optimal conditions. This is one of the most important findings we’ll take with us in our next design. 


Ceramics and glass therefore didn’t work out yet, but with what we have now we are able to do many other things. And the goal of making glass and ceramics continues to be a powerful incentive for creating solar ovens of great quality.

528 degrees celcius in our tin kiln, more than enough for casting

Anna is enjoying the food we made in our solar wok

But there is more than ceramics and glass, and with the next prototype, we also look forward to do delicious and easy cooking. Just because we like it so much. The vegetables we fried with the solar wok last week tasted great! And we imagine that tasty eco fries, fried by the sun just smell and taste fantastic, don’t you think? We would love to do it at festivals! Well we’ll see how things flow…

Looking back on the whole process of the past few months, we have seen so much, learned so much and got many results. For now we are completely satisfied. Many of our findings aren’t or not yet visible, and a lot of them will appear in the following model solar oven.

The beauty of our stay here is that we have experienced that the principle works. Though not quite as expected, we see that it is viable. And that means we can continue further. This was what remained to be done and is why we travelled to Portugal. We are very happy that we could do this test period, with the support of many lovely people. 


More to follow next year…

The slow process of adjusting the mirrors

Improving the prototype of our solar oven is big work for us. Step by step we learn more and improve our invention. Now and then it remains a struggle. Sometimes we clash with ourselves in this slow process, and sometimes we feel we are the happiest people on the world.

Continuously adapting and improving the construction and just getting slightly better results deprived Rick of his energy. And that's not what we hoped for. To see such a moment of fatigue as the time to make decisions and choices was what we needed. We had a very inspiring talk about the state of the project and at the end we decided to stop improving the mirrors, accept their current state and start to work with it. It seems so simple, but it was a turningpoint. It showed us new details and different ways of working.

The thing is that the small mirror is quite good, and the big one refuses to get in the exact right shape. May be we won't have an exact focus point, and may be the material of the mirrors wasn't the best choice. But we have, although it may be a bit blurry, an immensely strong bundling of solar energy, and we are going to use it!

We are transforming our ceramic ovens into tin kilns now and we'll start working. After we made the decision to do this, ideas for great new ovens appeared, like ovens specially designed for blurry mirrors ; ) The enthusiasm is back and it hasn't left us since.

During our continuous learning process we also have developed an improved model. An array of mirrors and ovens we can take with us on our travels. So they need to be light, smaller and quick in assembling. We imagine they feel like an air balloon or a kite, and we are very inspired to build this new model.

The first test
We've started testing late in the afternoon, on the 21^st of September. We came to 391 degrees, and then the sun disappeared behind a cork oak. These things happen in Portugal!

Rick checks if the focus point is in the right position.  

The first test gave us a bit more then 383 degrees.

We're not certain if ceramics will work for now, but this temperature is more then enough for melting tin. The goal of making ceramics is a fantastic force that brought us to were we are now. And working on it continuously brings us closer. One day it will all work fantastically, and it will all be normal to us. For now we walk the way to get there, and this is a great experience. More about further testing developments in a few more days...

About one and a half month to go in Portugal

It's a very strange psychological mechanism; if you are halfway in your stay somewhere, you start to get concerned about with what will happen afterward. No matter how long you're there. Slowly we are starting to make plans for what we are going to do when we leave here. Rick actually made his first 'to do list' in three months.

What's next?

Our plan at the moment is to travel back at the end of October along the Spanish Mediterranean coast and hop over to Morocco for a few days. Doing short stretches upward until it becomes too cold. Then we race back to Holland in a single stretch. We're not in a hurry so it might be mid-december before we will arrive. Already we are planning some visits to people and places along the route.

We began looking for places where we can stay and work next year in spring or summertime. It would be ideal to find a place where we are able to fully focus on testing and working with the solar oven for some months. So if you know any place close to the Spanish or French Mediterranean coast (or a bit more inland), where people have setup a project with crafts, spirituality and/or ecology, please let us know. We would be very glad to hear it from you.

We need eyeprotection to look into the focus point

Try this recipe, it's amazingly good!

A huge sage bush (dutch; Salie) grows in the garden here, and we wanted to cook something tasty with it. Then we got this great tip from a girl from Berlin (Thank you Annette!).

And because Annette's recipe made us very happy, we really need to share it with you:

You take quite some fresh sage, from your garden of course, as everyone does have ; ) Cut it into pieces, and then you mix it with fresh soft butter. Put it aside and give the butter some time to absorb the flavor of the sage. Boil some (fresh homemade) pasta. Mix it with the sage butter, a little bit of coarse sea salt on top, and put it in your mouth...

We find it's deliciously! Close to divine! The butter is also very nice to put on your lunch toast or to flavour your couscous with.

Enjoy! 

Anna & Rick

What we are up to…

For almost two months now we are in Portugal at Monte Maravilhas, and time flies. Some of you must have been thinking… “what are they up to, how are things going…”

Stillness on the mountain

After all the bustle of the past months; moving, exhibitions, planning and arranging things, the stillness of the place here is really a relief. Sometimes it's so quiet that we can’t hear anything, total silence. Fantastic. This is such a gift for our being. The noise of everyday life in a crowded country like the Netherlands is completely gone. Which brings us both back to a deeper layer, closer to ourselves.

Our hammock finally found the perfect spot, and so did we! 

We have taken the time to land here, and to organize our living and working for the months to come. We’ve build a beautiful outdoor studio, with excellent work tables on top of ‘our’ mountain. The building of cabinets, tables and flattening the rock to make a base for  the oven has been a lot of work. We are still not testing because we make some last improvements on the surface of the mirrors this week.

We have made an inside and an outside sleeping place on the mountain. When it is a bit chilly we sleep in the caravan. And when the nights are not too cold, we lie under the stars. And wow this is fantastic! We even find it difficult to fall asleep, because it is so wonderful to lie comfortably on your back gazing at all those beautiful stars. And when we have wished enough, after the many falling stars, then we easily fly to dreamland.

our little home and place to work on top of the hill

Meeting lovely people

All kinds of wonderful people come here to stay for a few days or longer. We have met many persons and had great conversations. This is really inspiring. Its special that the atmosphere here always changes with the people coming and going. The scenery remains the same, but the actors are always different.


We have some special neighbours too, who we meet quite often. Just three kilometres away there are living as much as thirty people and a Jamaican guru, named Mooji. Mooji lives in a state of awareness, or you could say is awareness. He speaks about truth, and often travels around the world to give satsangs; this means ‘gathering in truth’. Satsangs are meetings where you can ask specific questions arising from your spiritual journey. The group is developing and maintaining the land and just started to build a new international community here. Next summer they will be able to receive people for retreats. But already they organise satsangs and welcome some guests. If you like to see more, visit: http://www.mooji.org/ and http://moojisangha.net/

Satsang under the big oak.Photo: http://moojiportugal.files.wordpress.com/

Daily live at Monte Maravilhas

Of course we also work at Monte Maravilhas. During the week - in the morning or evening - we maintain the vegetable garden, mow the lawn, clean the bathroom and the swimming pool and do various jobs like picking apples and figs. The afternoon from twelve to four is often too hot to do anything. Then it is really a necessity to take a Sesta.

This is Tara, the very friendly dog of Monte Maravilhas,
taking one of her many naps.

On Saturdays and Sundays there is often a coming and going of guests. This is busy, because then the four of us have to clean three large houses, and sometimes two caravans. So then all the refrigerators and kitchens and bathrooms are polished from top to bottom, and all spiders are chased out of the houses (and there are many).

The valley here has an abundance of fragrant rosemary, thyme and mint, and there are fresh grapes, figs, prunes and apples to pick. From the garden we get tomatoes, zucchini and tasty strawberries, which is delicious when for years you’ve only had a tiny balcony.

O moinho, the old mill. A very nice walk

with even a greater view.

We can recommend it to anyone who wants to stay in a nice rural place for a while! Today we heard from a guest about "wwoofing. So if you have serious ideas or have a longing fore some quietness? Look at; http://www.wwoof.org/

This is a nice organization where you can find a living and working place for some time. And each summer there are people needed here at Monte Maravilhas to live and work for some months. So if what we’ve just written inspires you, just contact Prem Zijtveld; http://www.montemaravilhas.com/

Two Festivals

Hi All,

The first thing we like to say is that we want to thank everyone who is travelling along with us on this blog. It gives such a warm feeling that you all are so interested and involved. Many thanks for your enthusiasm, support and your empowering words! You all help us to get where we want to go. And for all new readers; a warm welcome to our blog!  With love Anna & Rick

Two festivals, a workshop and numerous demonstrations

As you noticed, we switched to writing in English. Because funnily enough we gained - now we're at home for only a month - many international contacts who we like to keep informed. If you have thoughts about whatever would be interesting to talk about, please don’t hesitate to send us your message.

Last month we brought the two main ideas we have been working on into the world. We presented our solar oven at the festival Rakuvaria Live 2011 in Sevenum in the Netherlands. A week later we gave a workshop at the Leisure Festival of our graduation department Man and Leisure at the Design Academy in Eindhoven. Here we presented our ideas for the design retreats (OntwerpRetraites) that we are developing.

Ceramics Festival in North Limburg
After weeks of rain we were hoping that there would be enough sun to put the solar oven in action. And there was! During the festival Rakuvaria-Live we presented our new solar oven to the outside world. At Pentecost Sunday their where a lot of sunbeams to receive and take in for demonstrations. The oven worked even better than expected.

Each time the sun appeared we demonstrated the oven to the public by setting a beam of wood on fire. 
Incinerating the wooden stick is like magic, because the focuspoint of the furnace is in fact invisible. It floats on a fixed point in the sky. And if you hold a stick in there, it seems like the wood catches fire spontaneously. It is happening within a second, and that raises very surprised reactions! "Huh? Where did that fire come from? "And" How is that possible? ". Especially the ooohs and aaahs, and whooos during the demonstrations are very funny and amusing!

The audience came from near and far. People came from Finland and France, Belgium and Germany, and there were also a number of Britons who made the crossing! Many people thought along with us. We got surprised, serious, incredulous, attentive, and above all happy and friendly reactions. We heard things like: "What a beautiful project, this really is the future!" and "How great that you are doing this!" There were also some people who where thinking along on technical aspects, which was very helpful. We both enjoyed the enthusiastic and encouraging words and also the more critical comments very much.

Only the second day we were able to walk around the festival grounds. There was a lot of pottery sold, many new techniques were displayed and raku demonstrations were given. Meanwhile French accordion melodies sounded cheerful on the site. There were also 'primeval' blacksmiths who showed how iron was forged in the Iron Age. We spoke to a tin caster who showed us melting techniques and we immediately saw a possibility for cooperation. We are going to do some experiments with tin in Portugal, because it already melts at 232 degrees Celsius. That should be a piece of cake for our solar oven.

The Leisure Festival

We have been working on our next project for a while already; developing design retreats (in Dutch; OntwerpRetraites). The Leisure Festival on the 18^th of June gave us a good opportunity to bring our ideas into the world and to probe how the concept would be received. We took care of our first workshop at Saturday, which was received very well. We've got very positive feedback and good advice from the participants. These days of retreat are going to be about how your creative spirit can contribute to a healthy and inspiring life for all. It’s about what is needed in a conscious world and how to work from the power of your soul to bring the most inspiring projects into the world. We are developing the design retreats for professional creatives who seek deepening in their work and lives. And we think it should be possible for us to organize the first design retreats at the end of this year.

Accessible events like these festivals helps us tremendously to improve on our stories. By repeatedly telling our story we could try many variations and we enjoyed the free-wheeling of doing this. It enables us to more precisely articulate what we believe in, and we sense that this is important. So participating in a festival is absolutely inspiring! If you have heard of a festival or exposition where our projects fit, please let us know.

That’s it for now. This week we will travel back to Portugal, and we will continue our story from there, bye bye.

Je weet nooit hoe het loopt!

Ons volgende adres voor dit jaar is alweer geregeld!

Waren we afgelopen woensdag helemaal klaar voor de eerste keramiektest, blijkt het dat het onder Lissabon - waar wij zitten - het slechtste weer in heel Europa is! Wel jammer natuurlijk, maar daar hebben we mee te maken als we met de zon willen werken. Het is ook leuk om te merken hoe we daar inmiddels mee omgaan, en hoezeer we er al aan gewend zijn om met de seizoenen mee te gaan. Het duurzame leven is erg leerzaam kunnen we wel zeggen. We worden er steeds flexibeler van, en op een andere manier heel effectief. We gaan gewoon iets anders nuttigs doen. En we vinden het dan ook wel een goed moment om mensen te bezoeken. Al die regen, we hebben ook wel zin in wat gezelligheid.

Monte Maravilhas

We besluiten om bij Prem Zijtveld op Monte Maravilhas langs te gaan. Prem hebben we via een hele leuke ondernemerscoach op de emigratiebeurs leren kennen. Ze heeft een prachtig landgoed in Portugal, 30 km van de plek waar wij nu zitten. Veertien jaar geleden is ze hier komen wonen, en heeft ze deze woeste heuvel omgetoverd tot een creatieve en spirituele plek. Er worden cursussen en workshops gegeven, van een week wandelen en Portugese les tot yoga en massageworkshops. Onder de paraplu zijn we over het landgoed gelopen, en heeft Prem ons rondgeleid langs de heuvels met olijfbomen, kurkeiken, nesperaboom - een Portugese kleine gele vrucht - schattige vakantiehuisjes, en mooie kampeerplekken. Ze vond het natuurlijk wel erg jammer van het rotweer, want met zon is alles zoveel mooier. We werden erg enthousiast van de plek en het klikte erg goed tussen ons.

De perfecte plek

Toevallig zocht Prem vrijwilligers om in de zomer te komen helpen. Ze vroeg ons of we geïnteresseerd waren om voor twintig uur in de week, tegen kost en inwoning op een ‘eigen heuvel’, twee a drie maanden op Maravilhas te komen werken en wonen. Dat zagen we natuurlijk meteen zitten! Op de heuvel staat een caravan om in te werken en er is genoeg ruimte om een kleinschalig productieatelier in te richten. Dus we kunnen de oven en al onze werkspullen een mooie plek geven. Leuk is dat er ’s avonds samen wordt gegeten, en we dus veel mensen ontmoeten. Ook is het een fantastische omgeving om onze ontwerpretraites verder te ontwikkelen. En er is wireless internet, waar we ontzettend blij mee zijn! We kunnen dus ook wat vaker aan dit blog werken, en iedereen wat meer mailtjes sturen, wel zo fijn om connected te zijn!

De plek is op dit moment echt perfect voor ons. Het maakt dat we een paar maanden goed kunnen experimenteren, de oven kunnen leren kennen, verder kunnen ontwerpen, dingen kunnen maken, en dat wat we willen goed kunnen doorwerken en opzetten. We zijn er heel blij mee! Het is zo leuk dat het leven zo’n andere wending kan nemen, in een richting die dan weer helemaal goed is. Dus vanaf half juli zitten we weer in Portugal tot zeker eind september. En dan vormen zich de volgende stappen vanzelf weer.

Wil je alvast zien hoe Monte Maravilhas eruit ziet? Kijk op http://www.montemaravilhas.com/nl/

De taal

We beginnen ons eerste Portugees te spreken; lekkere dingen bestellen en de weg vragen gaat al heel goed, maar het is wel pittig om een nieuwe taal in de praktijk te brengen. Bijvoorbeeld als je op het moment dat je iets tegen iemand wil zeggen, je de zin niet meer weet die je net uit je hoofd had geleerd! En dan weet je het op eens weer als je weggaat! Maar we komen er allebei al aardig uit. Het lukt steeds beter om korte zinnetjes te maken. We komen te weten waar alles zit, en we vinden wat we nodig hebben (als het er is). Daardoor wordt het ook steeds leuker. De Portugezen stellen het erg op prijs als je hun taal probeert te spreken. Het zijn rustige mensen, behulpzaam, nemen de tijd om je dingen uit te leggen, en kletsen vervolgens een eind weg in het Portugees. En dat is erg gezellig, leerzaam en motiverend!

En testen maar!

Gelukkig staat na drie dagen regen en wind, op vrijdag de zon weer aan de strakblauwe hemel. En kunnen we eindelijk aan de slag met de keramiekoven. Camera in de aanslag, pyrometer in de oven om de temperatuur te meten, de spiegels richten, en maar kijken wat er gebeurt. Er scheen onmiddellijk een gigantisch felle punt op de oven en er kwam ook meteen rook vanaf. Dat was best spannend. Vliegt er zometeen iets in de fik? En de temperatuur schoot omhoog… 50, 70, 100, 150, 200. De verf brandde van het blik af, en opeens zag Rick de meest prachtige roodgroene vogel vliegen, Anna kijk! Het bleek een doodgewone bruine mus te zijn. Het punt waar het licht geconcentreerd is, is zo ontzettend fel dat de kegeltjes in je netvlies zwaar overbelast worden. Een roodgroene mus is erg grappig, maar we hebben het maar meteen afgeleerd om richting het brandpunt te kijken. 

Een heel fel brandpunt.

En de temperatuur liep verder op

…250, 280, 310, 350. Er kwam geen rook meer van de oven af en er vloog niets in brand. De stofdeeltjes en de verf die op de oven zaten veroorzaakten de rook in het begin. Het bleef maar doortikken… 370, 400, 420, 430, 440, 450…  450 graden in een half uur! Wow dit gaat goed, het ding werkt! Op naar de 500 graden! Toen… PLOING. De spiegel die versprong opeens in het frame, en heel het spiegelbeeld was vervormd… AAAH SHIT… 450, 440, 430, 420, 410, 405, en PLOING, daar sprong de spiegel weer recht, 410, 420, 430, 435, 440… Wat nu, er zaten nu echt kronkelingen in het oppervlak. We haalden daarna niet meer dan 440 graden. En op en gegeven moment was het brandpunt uitgewaaierd tot een streep licht. We baalden natuurlijk flink, en zaten even met de handen in het haar. Voor een moment dachten we allebei even dat het helemaal over was. We hebben de spiegels van de zon afgewend en weer in de schaduw gezet. En we hebben het voor die middag laten rusten. Het is iets dat lastig op te lossen is, maar wel iets dat moet worden opgelost om verder te kunnen.

Hier ging het nog goed, 420 graden!

Wat is er aan de hand?

Rick dacht dat de spiegels beter geklemd moesten worden, dus heeft hij aan het einde van de dag een lading nieuwe klemmetjes gemaakt om de spiegels strakker in het frame te kunnen plaatsen, maar wel zodat de spiegel kon bewegen. Het tegendeel was waar. De volgende ochtend, zaterdag,  bleken de spiegels daar helemaal niet beter van te worden. Maar het waren toch prachtige klemmetjes. We hebben de spiegels uit het frame gehaald, en plat in de zon gelegd. Hopende dat ze weer recht zouden trekken, en dat lukte aardig. En vervolgens zijn we er samen goed voor gaan zitten, en hebben alle mogelijkheden rustig doorgenomen. Wat zou er aan de hand kunnen zijn? En wat kunnen we doen? Alle onderdelen van de constructie zijn we nagelopen. En om de zaak niet te verslechteren hebben we geen overhaaste aanpassingen meer gemaakt.

Het blijft een prototype

We kwamen tot de conclusie dat het meest waarschijnlijke is dat de platen juist te strak ingeklemd hebben gezeten, misschien zijn de spiegelplaten ook net te dun waardoor ze te snel vervormen, en het oppervlak werkt misschien teveel door omdat het zo groot is. Zo hadden we een hele opsomming. Allemaal dingen die tevoorschijn kunnen komen in de fase van een prototype. Je merkt gewoon dan pas hoe het ontwerp echt in elkaar zit, en hoe het na een tijdje werkt. De hele zaterdag hebben we besteed aan het bedenken van oplossingen. En tegelijkertijd hebben we nieuwe ontwerpideeën gemaakt voor het uiteindelijke productietype. Tussendoor hebben we genoten van Anna’s heerlijke zelfgemaakte troosttaartje, een lekkere Nederlandse appeltaart. Vooral Anna, maar ook Rick, staat zo te popelen om aan de slag te gaan, en wat in handen te hebben waarmee we iets kunnen...

We hebben het opgelost, en...

Eergisteren - zondagochtend - waren we eruit hoe we de constructie zo aan kunnen passen dat het allemaal goed werkt. We kwamen tot de conclusie dat we deze  aanpassingen hier niet kunnen doen. Vooral omdat het te moeilijk is om in de tijd die we nog hebben, hier de juiste materialen te vinden. Ook hebben we hier niet de juiste apparatuur om precisieonderdelen te maken. Het is toch nog een beetje moeilijk om volledig te accepteren dat het hier niet meer gaat gebeuren. Maar het probleem is gelukkig overkomelijk, en we hebben besloten om donderdagmorgen te vertrekken.

Om de teleurstelling te verwerken en wat stoom af te blazen zijn we zondagmiddag naar het prachtige strand bij Villa Nova de Milfontes gegaan. Een middagje zwemmen, lezen en luieren en ’s avonds een prachtige zonsondergang in de Atlantische Oceaan heeft ons weer nieuwe energie en goede moed gegeven!

Terugblik

Wat zo fijn is aan Portugal, is dat het licht zo hard en fel is, en als er bewolking is, lijkt het wel alsof er meestal geen wolken voor de zon drijven. Kortom ideaal weer. Ook is onze tijd hier veel vakantieachtiger dan we van te voren hadden verwacht. Dat hebben jullie vast wel aan de foto’s en verhalen gemerkt, het is prachtig hier! Maar ondanks het mooie weer, de prachtige natuur en de mooie oude dorpjes - en hoe intens we daar ook van genieten, want dat doen we nog steeds hoor ; ) - kosten gewone dingen veel tijd en moeite. Het leren spreken van de taal, de weg leren vinden in een nieuw land - helemaal omdat we in the middle of nowhere zitten - want zelfs boodschappen doen kost ons hier bijna een halve dag. Een maand is echt veel te kort gebleken. We weten in ieder geval wel dat we de volgende keer als we hier komen onze weg alweer sneller zullen vinden. We waren de eerste twee weken ook veel meer tijd kwijt met het opbouwen van de oven, en straks kunnen we na hopelijk een kleine week al starten met het echte werk.

We hebben ook nog geen keramiek kunnen maken met de zon, en dat vinden we natuurlijk wel heel jammer, want we hadden graag al van alles willen laten zien. Maar het is erg fijn dat het spiegelprincipe goed werkt. En nadat we de ovenconstructie hebben aangepast, gaan we gewoon weer door. We zijn tenslotte nog maar net begonnen. En we hebben toch wat keramiekproeven kunnen doen, in de open haard in ons huisje. Daar kun je prima klei in bakken.

Back on the road

We komen nu een week eerder terug naar Nederland met de wetenschap dat het principe om hoge temperaturen te kunnen halen werkt. En we zijn superblij dat we een fantastische plek hebben gevonden om de komende maanden te kunnen wonen en werken. Woensdag brengen we de spullen die we de komende maand in Nederland niet nodig hebben al naar Maravilhas. We verwachten zaterdag in Nederland aan te komen, en werken dan weer verder in Sevenum, bij de keramisten Ed en Ine Knops. Misschien hebben we dan nog tijd om - voordat het festival op 12 en 13 juni begint - een aantal testen te doen. We’ll keep you posted on this!

Wil je meer weten over het keramiekfestival? Kijk dan op http://www.rakuvaria.com/NL/festival.html

Hoe we campermensen werden

Op vakantie in ‘eigen land’, we gaan een paar dagen naar het Zuiden. Op weg naar Lagos - een echte massatoerismestad in de Algarve - waar iedereen komt om te feesten en zich rood te bakken op het strand. En waar wij heen gaan voor de bouwmarkt. Die we gelukkig meteen gevonden hebben! We vonden er alles wat we nodig hadden, we kunnen weer door. De bouwmarkten zien er precies zo uit als in Nederland. Er lopen dan ook alleen maar Nederlanders, Britten en Duitsers rond. Het was al laat in de middag toen we daar klaar waren, en we gingen een camping zoeken langs de kust. Maar dat viel niet mee. Na een flink aantal kilometers over een eenzame kronkelende kustweg vroegen we een man de weg naar een camping. Hij zei dat de campings nogal duur waren, niet in de buurt, en raadde ons aan om vrij te kamperen. Dat is niet toegestaan, maar de politie komt niet elke avond controleren. En anders sturen ze je weg. Nou, als dat alles is...

We zijn naar Boca do Rio (De mond van de rivier, er was alleen geen rivier) gereden, en dat was echt fantastisch. Terwijl we de groene heuvel afzochten, op zoek naar een plek voor onze tent, bedachten we dat we ook in de bus konden slapen. Ons luchtbed bleek precies te passen in de bak die we achterin de bus hadden gebouwd. Opeens hadden we een camper! Helaas is het bed iets te klein voor Rick, maar met de tenen over de rand ging het net. Als we terug zijn in Nederland verbouwen we hem nog een beetje, want dit is wel erg leuk. We stonden zó dicht bij zee dat de golven echt oorverdovend waren. En de gedachte dat de klif waarop we stonden in zee zou glijden kwam net even te vaak terug… Net iets te spannend om echt lekker te slapen. Morgen parkeren we de auto maar iets verderop. Maar wat heerlijk, om ’s ochtends wakker te worden, een kopje thee te zetten, lekker weer in je bed gaan liggen met de schuifdeur open, en dan te genieten van een fenomenaal panoramisch uitzicht over de oceaan!

 Pastasalade om een uur of zeven.
Dat is natuurlijk geen Portugese tijd om te eten.
Portugezen eten pas vanaf 9 uur ´s avonds.

 Panoramisch uitzicht over de oceaan. 

Onze bus staat voor het oude huis.

Anna probeert het nieuwe camperbed uit,
ze heeft languit nog exact 5 cm over. Rick dus niet. 

Hoe doe je de afwas op een steenstrand? Je zoekt een goeie plek,
wacht tot er een grote golf komt, dan ga je op een grote steen staan,
pak je snel een bak water, en stap je er weer af.
Zo heb je veel water zonder zand, en word je niet al te nat!

Lagos
Na het ontbijt zijn we nog even blijven hangen, en daarna teruggereden naar Lagos. We hadden de fietsen mee, en het was erg leuk om de stad al fietsend te bekijken. We hebben bijna geen Portugees gezien in Lagos, alleen maar toeristen. Wel hebben we een Duitse keramiste ontmoet die daar een winkel heeft, en al 25 jaar in Portugal woont. Ze wilde graag een keer iets samen doen, en aangezien ze ook op een zonnige berg woont, en daar haar keramiekatelier heeft, zou dat misschien wel iets kunnen zijn voor in augustus. Verder konden we daar in de buurt niet zoveel keramisten vinden. Maar ons reisje is geslaagd!

Hé een oude Zundapp!

Op de terugweg naar huis hebben we geluncht in het gezellige surfplaatsje Zambujeira, en hebben we een beetje gewinkeld. We zijn nog een nachtje aan de westkust gebleven, aan zee bij Praia de Carriagem, spreek uit Carriazjeiji met een rollende rrr. Je zou denken dat er geen mens te bekennen is op een strand dat zo ver van de bewoonde wereld ligt. Waar je 6 kilometer over een onverharde zandweg vol met stenen en kuilen moet rijden om er te komen. Maar dat ging anders. We gingen slapen met het idee dat we ’s morgens vroeg wakker zouden worden van het geluid van de golven en het daglicht. Maar in plaats daarvan werden we om half zes gewekt door ronkende witte bestelbusjes en oude brommertjes, de parkeerplaats stond helemaal vol! We waren omringt door vissers die deze prachtige plek ook wisten te vinden. De senhores van minstens vijfenzeventig kwamen op hun oude Zundapp - die ze waarschijnlijk al hadden toen ze zestien waren - de jonge mannen kwamen met de bestelbusjes, en de vijftigers in mooie jeeps. Het was blijkbaar het perfecte getij om hier een Dorade te vangen. De ene rende nog sneller dan de andere naar beneden - ook de oude mannetjes - over een wederom totaal onbegaanbaar steil pad om het beste plekje op de rots te bemachtigen. We hebben dat natuurlijk met veel plezier zitten bekijken! Vanuit ons bed met fantastisch uitzicht, haha! De beroepsvissers hadden alleen het broodnodige bij zich, een emmer en een hengel. De hobbyisten waren helemaal uitgedost, in een soort surf outfit, en met tassen en allerlei gereedschap. Dit leek ons de beter verdienende Portugese vijftigers. Terwijl de oude heertjes allang geïnstalleerd waren, waren de vijftigers met van alles en nog wat in de weer, behalve vissen. Erg grappig. 

 Hier kom je ze nog tegen! Mooi he, die oude Zundapps.

De bedreven oude visser, omringt door water. Wanneer het vloed wordt, moet hij als de wiedeweerga weg zijn, anders... Vandaag had hij maar een paar uur om een visje te vangen voor het avondeten.

 Ochtendwandeling langs het strand

Nadat we de slaap uit onze ogen gewreven hadden en de senhores allemaal al in het water stonden, hebben we een heerlijke ochtendwandeling gemaakt langs dit prachtige strand. Voor ons was het nog een hele toer om langs dat pad beneden te komen! Maar absoluut de moeite waard. Praia de Carriagem is een bijzonder indrukwekkende stille plek. Overal zwarte keien met witte strepen, rotsen in het water, en de oceaan zo blauw als de ogen van Rick. En we hebben weer wat bespaard op de bouwmarkt, want op het strand waren her en der balken en planken van goede kwaliteit aangespoeld. Dus die hebben we met z’n tweeën langs dat steile onbegaanbare pad omhoog gesjouwd. Alles wat we tegenkomen leggen we gewoon in de bus, en dan passen wij er zelf ook nog makkelijk bij, wat een plezier!

Hier had Anna haar fijne rode Tefa sandalen nog aan. 
Ze lagen te drogen in de zon naast de bus. 
Door een niesbui vergat Anna ze in de bus te zetten, 
en toen we na 5 minuten terugreden 
waren ze al meegenomen door een visser. 
Nu zijn het vissandalen geworden, 
en staan ze elke dag op zo´n Portugese rots.

 Gestreepte keien aan het strand.

 Om 8 uur ´s morgens hout jutten 

voor het contragewicht van de oven.

Wow, wat een plaatje hè! Dit is Zambujeira,
één van de mooie strandplaatsjes aan de Westkust.  

 Straatnaambordje in Zambujeira.

Klaar voor de start, of niet…

Na onze succesvolle trip naar de Algarve zijn we hard aan de slag gegaan met de laatste aanpassingen en verbeteringen aan de oven. Zodat we eindelijk keramiek kunnen gaan maken. Rick heeft een contragewicht gemaakt van de balken die we gekocht hebben, en van een grote kei die we bij een rivier gevonden hebben. Met dit gewicht zijn de twee spiegels van de oven met elkaar in evenwicht, en heel gemakkelijk naar de zon te richten. Ook heeft hij een rem gemaakt, zodat de spiegels in de juiste stand stil blijven staan. Anna is bezig geweest met het keramiek, en alles is dus helemaal klaar om eindelijk te kunnen doen waarvoor we hier gekomen zijn.

En vervolgens schijnt de zon niet. We hebben nu al twee dagen bewolking en de regen komt met bakken uit de hemel. Gelukkig zijn we ondertussen al ervaren met zonloze momenten. We raken hiervan echt niet meer in de stress. Vanmiddag werken we aan het keramiek, het blog, willen we een aantal organisaties opzoeken op internet, wat mailen, werken we aan het keramiekfestival - want dat is ook al weer over drie weken - en gaan we wat mensen bezoeken waar we nog langs willen. We zien ook net dat in het gebied onder Lisboa de zwaarste regenbuien van heel Europa vallen. Maar gelukkig is er morgen alweer meer kans op zon!

  Rick in Rua do Sol.

 In de namiddag eten de Portugesen altijd
iets zoets of iets hartigs.
Ons´4 uurtje´ is - natuurlijk - aan
het strand van Lagos, bij café Berlim.